Samoedukacja

Edukacja

Większość z nas zazwyczaj przed 25 rokiem życia kończy edukację państwową. Szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum, uczelnia wyższa dają w sumie około 17 lat nauki, choć co ambitniejsi mogą ich uzbierać ponad 20. Tysiące godzin spędzone w ławkach szkolnych i w starych uczelnianych budynkach. Ale też tysiące godzin spędzone w domu, począwszy od nauki pisania literek, pierwszych sprawdzianów z przyrody, aż po sprawozdania z laboratoriów i pracę magisterską.

Szybko zleciało. Nauka wydawała się nie mieć końca. Na osłodę przychodził jedynie koniec czerwca i dwa miesiące wakacji, które niestety i tak upływały w mgnieniu oka. Do około 15 lipca czułem błogość wakacji – wrzesień był daleko na horyzoncie. Gdy zaczynał się sierpień, już wspominałem jak fajnie było 15 lipca i jak daleko do września. Gdy był 24 sierpień zauważałem, że jednak 1 sierpień nie był taki zły. (chyba że mówimy o Warszawie w 44-tym roku).

I tak przez wiele lat, aż pewnego pochmurnego październikowego dnia wyszedłem z uczelni z tytułem magistra. I już nigdy więcej nie musiałem robić sprawozdania dla tego prowadzącego, który lubił się przypier*** do wszystkiego i chodziły plotki, że miał problemy z alkoholem. Nigdy więcej takiej niepotrzebnej roboty. Tylko wolne wieczory dla mnie.

Po edukacji

Pierwsze dni po zakończeniu studiów to euforia, radość że jestem wolny od uczelnianych chałturek. Ale minęły tygodnie, zapomniałem już że studiowałem i znowu zachciało mi się uczyć. A może zawsze chciałem się uczyć? W liceum czytywałem w wolne wieczory podręczniki do fizyki, niekierowany strachem przed maturą, ale chęcią szczerą – o co chodzi z tym elektromagnetyzmem, jak go rozumieć? Co to jest siła magnetyczna, albo jak powstał Układ Słoneczny?

Bo miałem wiele razy to marzenie – że jak skończę edukację obowiązkową, to będę się wciąż uczył, ale tylko tych rzeczy które mnie rajcują. Fizyka, astronomia, nauka.Ale później nadchodzi ta wolność i nie masz wyraźnego celu jak matura czy magisterka i zaczynasz marnować czas. Internet, oglądanie meczów Premiership, GTA4.

Rozrywka

Rozrywki są ważne, szczególnie jeśli ktoś sporo pracuje. Człowiek nie jest predysponowany do tego, żeby cały dzień chodzić ze zmarszczonym czołem i być ciągle w pełnej koncentracji. To jakbyś cały dzień siedział w siłowni i robił martwy ciąg. Albo podnosił hantle od godziny 8 do 22.

Brzmi absurdalnie, ale wiele osób ma takie podejście do pracy i nauki – od wstania rano do wieczora wypełniają dzień nieustannym skupieniem. W pracy wydajni przez osiem godzin, a w domu żarliwie rozwijają się, czytają książki branżowe, dokształcają się literaturą rozwoju osobistego.

Rozrywka daje oddech i spuszcza powietrze z z nas. Dobry śmiech, pogranie w multiplayera czy oglądanie serialu to balans to dla ciągle skupionego umysłu. Tylko że większość osób popada albo w jedną albo w drugą skrajność. Ja po studiach odpuściłem temat samoedukacji, ale w końcu wróciłem do tego.

Powrót do edukacji

I o tym chciałem napisać w tym wpisie. Samoedukacja jest ważna. Gdy nie mamy ograniczeń odgórnie narzuconych, wtedy odpowiedzialność spoczywa na nas. Wyznaczyć sobie cel, podążać za nim.

Bo nie znam piękniejszego uczucia niż spojrzenie na coś stworzonego z niczego. Coś zrodzonego w pojedynczej myśli w naszej głowie, a istniejącego materialnie. Zbudowanie biznesu, domu, zasadzenie drzewa, wychowanie syna, zrozumienie ogólnej teorii względności, całkowania i rachunku różniczkowego. Nic nie dzieje się w ciągu jednego wieczora. To wszystko jest efektem wielu wielu dni, wielu godzin wysiłku.
Ale spojrzenie na efekt tych wysiłków, poczucie zbudowania czegoś wynagradza te wszystkie trudy.

Pamiętać należy przy tym o przemijalności wszystkich wytworów ludzkich rąk. Tak jak mnisi tybetańscy po paru dniach usypywania mandali bez sentymentu je niszczą, tak nasze wytwory prędzej czy później przeminą. Co nie zmienia tego, że warto budować, warto rozwijać się i warto edukować.
Mimo że któregoś dnia to wszystko stracimy.